เมื่อไรที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจ มันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่
ฟ้าสีเทา ค่ำคืนเหน็บหนาว
ดาวยังดูหม่นหมอง มองออกไป
เหลือแค่เพียง แสงจากดวงไฟ
คนที่ยังเคลื่อนไหว มีแต่ฉัน
กี่ความฝัน ผันผ่าน
ปลุกฉันด้วยความอ้างว้าง
ซ้ำๆ ทุกวัน ลืมตากับความหวัง
จะมีใครบ้างไหม ที่เข้ามา
นานแค่ไหน
ต้องถอนหายใจคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง
นานแค่ไหน
ที่ข้างตัวฉันคือความว่างเปล่า
นานแค่ไหน
ไม่มีแม้ใครให้คุยเวลาเหงา
นานแค่ไหนแล้ว ที่เดียวดาย
เมื่อไรที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจ มันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่
เห็นฉันทักทาย พูดคุยกับใครๆ
อยู่ท่ามกลางรอยยิ้มคนมากมาย
เห็นฉันเหมือนคนที่ดูไม่เป็นไร
เหมือนจะมีหมดแล้วที่ต้องการ
แต่ใครจะรู้
ฉันถอนหายใจคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง
ใครจะรู้
ที่ข้างกายฉันคือความว่างเปล่า
ใครจะรู้
ไม่มีแม้คนให้คุยเวลาเหงา
ใครเลยจะรู้ ว่าเดียวดาย
เมื่อไรที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจ มันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่
เมื่อไรที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจ มันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่